171

هر روز موقع ورود به محل کارم

اولین چیزی که می بینم قیافه نگهبان دم دره

نگهبانها چند نفر هستن و کشیک 24 ساعته 

یا چیزی مثل اون دارن

به ازای یک دوره کشیک هم 

یک دوره استراحت دارن

اونها آدمهای متفاوتی  هستند

یکیشون  هست با  مو و ریش سفید

چشمان سبز و قیافه ای آرام و مظلوم

 هر بار که میبینمش  از آرامش حاکم بر رفتارش 

  لذت می برم

هر کسی که  از اون در وارد محل کار میشه دغدغه های فکری

خودش رو داره

پام که به محل کار باز میشه 

یاد بدهکاریها و غم و غصه هام می افتم !!!

اما وقتی  این نگهبان رو می بینم

با اون قیافه آروم و بی غمش

و اون حالت رضا و تسلیمش در برابر زندگی

و وقتی که جواب سلام آدم رو میده  

یه هویی  احساس شادی می کنم 

و از حال خوبش 

من هم انرژی می گیرم

اما

نگهبانی  هم هست که به سگ آقای پتی بون

- کارتون مهاجران  رو که فراموش نکردین ؟  -

 هفت تا سور زده !!!

با یه من عسل هم خوردنی نیست

سلام که می گی  خودش رو به نشنیدن می زنه

یا با بی حالی و صرفا برای رفع تکلیف

زورکی و بی حال 

یه سلامی می گه و بعد  یه طرف دیگه رو نگاه می کنه

که یعنی

 " زودتر شرو  کم کن   "

هر چه هم

 وقت و بی وقت

 سعی می کنم سر صحبت رو باهاش وا کنم

مکالمه خوب پیش نمیره

زور که نیست

روی پاره آجر

 سس مایونز هم که بزنی

باز هم خوردنی نیست که نیست !!!

پ.ن 1:

چرا   انقدر از برخورد بد اطرافیانمون

حتی غریبه

و حتی

 بدون ارتباط کاری مستقیم 

 اثر  می پذیریم ؟

چرا نمیشه با گفتن " گور باباش " رد شیم؟

 من که این برخوردهای بد اذیتم می کنه.

پ.ن 2 :

چرا بعضی ها

 در شرایط کاری یکسان

حقوق یکسان

کوفت و درد و مرض یکسان !!!

انقدر متفاوت عمل می کنن ؟

مگه رفتار آدم تابع شرایط محیطش نیست ؟