68

 

           خوزستان 

و عیوننا الیک تنظر کل یوم  ...

چنان قحط سالی شد اندر دمشق---که یاران فراموش کردند عشق

چنان آسمان بر زمین شد بخیل---که لب تر نکردند زرع و نخیل

بخوشید سرچشمه‌های قدیم---نماند آب، جز آب چشم یتیم

نبودی به جز آه بیوه زنی---اگر برشدی دودی از روزنی

 

چو درویش بی رنگ دیدم درخت---قوی بازوان سست و درمانده سخت

نه در کوه سبزی نه در باغ شخ---ملخ بوستان خورده مردم ملخ

در آن حال پیش آمدم دوستی---از او مانده بر استخوان پوستی

وگر چه به مکنت قوی حال بود---خداوند جاه و زر و مال بود

بدو گفتم: ای یار پاکیزه خوی---چه درماندگی پیشت آمد؟ بگوی

بغرید بر من که عقلت کجاست؟---چو دانی و پرسی سؤالت خطاست

نبینی که سختی به غایت رسید---مشقت به حد نهایت رسید؟

نه باران همی آید از آسمان---نه بر می‌رود دود فریاد خوان

بدو گفتم: آخر تو را باک نیست---کشد زهر جایی که تریاک نیست

گر از نیستی دیگری شد هلاک---تو را هست، بط را ز طوفان چه باک؟

نگه کرد رنجیده در من فقیه---نگه کردن عالم اندر سفیه

که مرد ار چه بر ساحل است، ای رفیق---نیاساید و دوستانش غریق

من از بینوایی نیم روی زرد--غم بینوایان رخم زرد کرد

نخواهد که بیند خردمند، ریش---نه بر عضو مردم، نه بر عضو خویش

یکی اول از تندرستان منم---که ریشی ببینم بلرزد تنم

منغص بود عیش آن تندرست---که باشد به پهلوی بیمار سست

چو بینم که درویش مسکین نخورد---به کام اندرم لقمه زهر است و درد

یکی را به زندان درش دوستان---کجا ماندش عیش در بوستان؟

سعدی » بوستان » باب اول در عدل و تدبیر و رای

پ.ن :

قوله تعالی

و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون

( ستم پیشگان خود بدانند زود   ---    کدامین مکان است جای خلود)